Datum: 22-07-2016 Tijd: 0.10
Door: Karlijn
Een stukje dat ik in bed schreef in de bewuste nacht van 21 op 22 juli. Net na middernacht. De ochtend erop (vrijdag 22 juli) moesten we 10.30 in het ziekenhuis zijn waar om 12.30 de geplande keizersnede zou plaatsvinden. Hompie lag namelijk al 14 weken in een onvolkomen stuitligging. Deze bewuste nacht ervoor voelde ik me al wat vreemd. Ik dacht aanvankelijk dat het spanningen waren…
De laatste nacht.
Samen. Of eigenlijk meer alleen.
Met een gebrek aan verbeeldingskracht, probeer ik in slaap te komen. Ik accepteer de hitte van deze hete zwoele zomernacht. En de heftige krampen in mijn onderbuik.
Morgen verandert mijn leven voor altijd. Hoezeer ik mij op dit moment ook individu voel, ik besef dat ik morgen moeder word. Het leven in mijn buik is dan ineens weg. En maakt plaats voor een nieuw mensje in huis. Ik kan het me maar moeilijk voorstellen.
Wat een grote verantwoordelijkheid. Wat zal ik een hoop leren. Wat een nieuw leven. Vrijheid is mijn drijfveer. Is dat straks weg? Ik weet het niet. Deze nieuwe weg zal me andere dingen brengen.
Natuurlijk ben ik ook nieuwsgierig. Maar ik geef me er niet aan over. Ik ben voorzichtig. Alles stap voor stap. Dat heeft me de hele zwangerschap het meeste gebracht. Het heeft geleid tot mijn keuze voor de operatie morgen. Om 12.30. Het grote moment.
Ik pak nu maar mijn rust. Al slaan heftige krampen toe. Jij kleine in mijn buik; draaien is te laat nu. Hopelijk red je het tot morgen, dan word je gehaald. En als ik je dan niet meer in mijn buik voel maar in mijn armen heb, zal ik alles weten.Ik. Zal voelen en ervaren hoe het is om moeder te zijn.
Eerst nog een lange nacht.
De laatste.
Een bijzondere ervaring zo mooi medegedeeld.
“Morgen verandert mijn leven voor altijd”
Een helder besef van onvoorwaardelijkheid. De biologische klok heeft getikt, de natuur neemt zijn loop en je geeft bewust uiting aan een overweldigend gevoel.
“Wat een grote verantwoordelijkheid”
In de reflectie neemt de ratio het over van de emotie: je realiseert je dat je een grote verantwoordelijkheid voor het leven erbij krijgt.
“Natuurlijk ben ik ook nieuwsgierig”
Dan volgt de houding die je voor het vervolg vast moet houden. Het is de drijfveer om het leven te leven en te delen met je dierbaren.
Je vertelt in je mooie overweging wat het overgrote deel van de zwangere vrouwen hooguit denken. Altijd goed om later nog na te kunnen lezen.
Als de gedachten hun beloop hebben gekregen probeer dan ook gewoon te genieten van alle fijne momenten in het hier en nu. Dat zegt een ervaringsdeskundige die het ook heeft moeten leren: je liefhebbende vader.
Weigeren | Beantwoorden | Snel bewerken | Bewerken | Spam | Prullenbak
30 juli 2016 om 23.00